Duits, dat was lachen, begrepen we meteen bij onze eerste les in die taal. De leraar (van wie ik de naam ben vergeten) schreef ons eerste woordje op het bord: 'drollig'. Daarvan lagen we al naast de stoel, helemaal toen we begrepen dat het 'grappig' betekende. Er werd de dagen daarna heel wat 'drollig' gevonden, kan ik je verzekeren.
‘Duitse komiek’ is ook zo’n kreet die de laatste weken in alle toonaarden opduikt. Als ik die woorden even over de tong laat rollen, laten ze een vreemd, levertraan-achtig smaakje achter. Waar zou dat toch van kunnen komen? Een onverwerkt jeugdtrauma, misschien? Dat iemand Duits is, valt mee te leven, met een komiek al helemaal, maar de combinatie valt voor mij in de categorie ‘vrouwenvoetbal’, oftewel het lijstje met contradicties dat ik in een van mijn aantekenboekjes al jaren bijhoudt.
Dat gevoel wordt flink versterkt wanneer ik de uitlatingen van Jan Böhmermann, want over hem gaat het hier, eens op een rijtje zet: de Turkse leider (inderdaad, alweer een tegenstelling, het houdt niet op) Erdogan is een geitenneuker die ook niet vies is van een schaap en tijdens het kijken naar porno onschuldige meisjes afranselt. Dat Erdogan daar niet om kan lachen, snap ik wel, zelf lig ik nou ook niet naast m’n zetel. Niet dat satire per se grappig moet zijn, maar het helpt wel, vind ik. Het Duitse gevoel voor humor kan dus nog wel een update of honderd gebruiken, iets wat mijn vader in 1940 trouwens ook al vond.
Maar we zijn er nog niet. Want achter de Duitse komiek staan nóg een paar woordjes: ‘Duitse komiek duikt onder’. Hoeveel gekker kan het worden? Want Böhmermann is een Duitser. En Duitsers duiken niet onder. Ik moet er in elk geval even aan wennen, het beeld van een oosterbuur achter een draaibare kast. Wel zijn er geschiedenisboeken vol gepend over ándere mensen die onderdoken. Uit angst om opgepakt te worden. Door diezelfde Duitsers. Hier wordt een grens overschreden. Jammer dat mijn vader dit niet meer meemaakt, hij had het prachtig gevonden.
Is het nu klaar? Had je gedacht. Want nu wordt ook de derde trap afgeschoten: ‘Duitse komiek duikt onder uit angst voor Turkse wraak’. Om dit allemaal te verwerken, moest ik me even terugtrekken. In de beslotenheid van ons pas verbouwde toilet lukt het me uiteindelijk mijn wereldbeeld bij te stellen. Hoe dat eruitziet? Heel eenvoudig. De Turken zijn de nieuwe Duitsers, Duitse humor wordt door Erdogan verklaard tot Entartete Kunst en de rest bedenk je zelf maar.
En nu neem ik nog een stukje geitenkaas. Drollig, of niet dan?