Tegenwoordig kom ik vaker bij de Gamma dan bij de bakker. Bijvoorbeeld voor ophanghaakjes van een lengte die ik niet op voorraad had, dat werk. Als je een vestiging binnenloopt, kom je eerst langs een balie waar een montere medewerker je opwacht. Het betreft types die een soort van onverwoestbare levensvreugde uitstralen. Laat maar komen die dag, ik lach m’n zorgen weg, klusje zo geklaard, zulke mensen. Vaste prik is een montere begroeting die ik vanuit mijn versufte ochtendhumeur netjes beantwoord, want zo is het baasje opgevoed. Eigenlijk ben ik zelf ook een groeter, ik vind het van huis uit zelfs gênant iemand níét te groeten, zelfs als ik degene die ik tegenkom helemaal niet ken. Meestal neem ik dan m’n toevlucht tot een wat onbestemde knik, die zowel voor een groet als Parkinson kan doorgaan.
Tegelijkertijd kan ik op bepaalde momenten van de dag niet zo goed tegen al te veel opgewektheid, ook al omdat die ‘goedemorgens meneer’ door de bedrijfsleiding zijn opgelegd en dus niet gemeend kunnen zijn. Waar ik me dan weer aan erger, want zo ben ik dan ook wel weer.
Vorige week faalde het systeem. De medewerkster achter de balie was in gesprek met een klant waardoor ze, al had ze me wel degelijk opgemerkt, niet in de gelegenheid was te groeten. Opgelucht liep ik door om vijf meter na het passeren van het klaphekje alsnog te worden begroet, een ijle nagroet die in het geroezemoes van de bouwmarkt verloren ging. Maar niet helemaal, ik herkende de stem. Dit leek me een uitgelezen moment eens wat gedachten over al dat gegroet te delen. Ik naar haar toe. Welwillend keek ze op toen ik aan de balie opdook. ‘Even over uw groet, waarom doen jullie dat eigenlijk?’ Maar waar ik rekende op grote verlegenheid, of een zoektocht naar een gestotterde ontkenning van welke bedrijfsinstructie dan ook, daar antwoordde ze glimlachend: ‘Vanwege de vriendelijkheid, meneer.’
Verbluft keek ik haar aan, overwoog nog even door te vragen, maar wist dat ik niet tegen dit antwoord op kon. Meteen zag ik een horizon vol mogelijkheden. De dag was inderdaad om blijmoedig te beleven, de zon scheen. Wat als iedereen eens zo deed: Rutte die het kwartje van Kok teruggeeft; Maseratiman Hubert Möllenkamp die voor bejaarden gratis rondritjes organiseert; minister Schippers die Guusje ter Horst snikkend in de armen valt met als enige motivatie ‘Vanwege De Vriendelijkheid.’
Nee, hier kon ik niet tegenop. Na deze medewerkster van een joviale teruggroet te hebben voorzien, begon ik aan de dag. Op naar de schroefjes. Wel jammer dat ze de ophanghaakjes die ik zocht niet op voorraad hadden. Maar deze keer geen zelfbeklag, mijn humeur was inmiddels té stralend om m’n dag nog te kunnen verpesten.
Voor iedereen een vriendelijk en gezond 2015!
Foar elkenien in freonlik en boppe alles sûn 2015!