Dat was even schrikken, vorige week. Kwam het Sociaal Cultureel Planbureau zomaar uit de lucht vallen met een rapport. Over het platteland nog wel. Een visie vanuit de stad, met een onverwachte link naar de manier waarop het Ministerie van Onderwijs onze jeugd wil opstuwen in de vaart der volkeren, oftewel in Aziatische Gangnam-style.
Heb je als onderwijsinspectie jarenlang beweerd dat plattelandsscholen te weinig ambitie tonen en te lage adviezen voor het vervolgonderwijs geven, blijkt uit het zo-even genoemde onderzoek dat het gewoon de ouders zijn die niet zo nodig mee hoeven in onze prachtige prestatiemaatschappij. Daar sta je dan als inspectie, met de handjes in het haar, want ouders opjagen is een stuk moeilijker dan het onderwijs. Daar verhoog je gewoon de normen zodat je het beeld van een zesjescultuur kunt blijven uitdragen, een beeld dat er bij de naar Zuid-Koreaanse toetsuitslagen strevende overheid in gaat als gesneden koek.
En dan zijn die plattelanders nog eens gelukkiger ook. Blijkt uit hetzelfde onderzoek. Hoe durven ze, hoor je tussen de regels door. Intussen worden we doodgegooid met verbaasde analyses die zich vooral richten op de oorzaken van deze spectaculaire bevindingen die overigens voor geen enkele plattelandsbewoner als een verrassing kunnen komen. Met een paar gram boerenverstand kun je zelf ook bedenken wat een overheidsinstantie jaren kost. Wat ik in alle analyses mis is het verband tussen beide uitkomsten.
Zou het niet zo kunnen zijn dat je met iets minder hijgerige ambities gelukkiger kunt zijn? Bovendien zitten tegenwoordig steeds meer van onze eenzijdig hoogopgeleiden werkeloos thuis. Terwijl het vele werk dat iets minder opleiding vergt dankbaar wordt overgenomen door buitenlanders. Wie met minder toe kan, heeft blijkbaar eerder genoeg dan de overambitieuze, stadse medemens. Kan zo op een tegeltje. Leuk voor op de wc van minister Bussemaker. Bij voorkeur naast de spiegel.