Voor iemand met een gezonde trek en dito darmstelsel is een boterham gewoon een boterham. Voor iemand als ik ligt dat een beetje anders. Ik krijg er namelijk buikpijn van. Door de gluten die erin zitten.
Ik ben dus zo iemand die in de supermarkt eerst alle etiketten leest voordat ik iets in mijn karretje leg. Geen probleem, zeker niet als de allergenen vetgedrukt of apart op de verpakking staan vermeld. Het wordt anders in een restaurant, want dat is voor elk gluutje een baan met vele hindernissen. Spontaan uit eten is er niet bij, eerst vragen of het mogelijk is glutenvrij te eten. Als dat kan ben je er nog niet, want de verschillen in bediening zijn levensgroot. Waar je bij het ene restaurant attent en vooral discreet van informatie wordt voorzien zonder dat je er verder om hoeft te vragen, moet je bij andere eetgelegenheden bij elke gang opzichtig achter de ober aanrennen om de benodigde inlichtingen los te peuteren. Dus wat is dat voor sausje, kan ik die soep ook hebben enzovoort. Moet ik even aan de keuken vragen, is meestal het antwoord. Waarna je, terwijl iedereen om je heen begint te kanen, lijdzaam het antwoord zit af te wachten terwijl onder je neus het eten ligt te verkleumen. Patiënt ben je en dat zul je weten ook, nietwaar? Plus de rest van de aanwezigen. Al leverde me dat ook al eens een medelijdende knuffel op van een vrouwelijke serveerster met een uit de hand gelopen moederinstinct...
In het buitenland is het nog weer een graadje erger, al helemaal in landen waarvan je de taal niet machtig bent. De pret begint al in het vliegtuig, waar je wordt opgescheept met een heerlijk lunchpakket. Dat natuurlijk niet geschikt is voor mij. Net als Jezus spijzig ik mijn medereizigers gul als ik ben met een extra stukje brood. Om te kunnen eten in een buitenlands restaurant heb ik wel een verklarend glutenkaartje in de landstaal bij me, maar het blijft afwachten. Ik ga dan ook het liefst naar een zelfbedieningsrestaurant, kan ik tenminste zien wat ik krijg.
Inmiddels is glutenvrij eten een modeverschijnsel geworden. Waar je eerst een eenling was, heb je er tegenwoordig net als adoptiekinderen in Spoorloos een complete familie bij. Niet dat ik er blij mee ben, nu moet je ook nog duidelijk maken dat je geen hobbyeter bent, maar echt een probleem hebt, met alle gevolgen vandien.
Daarom is het fijn te lezen dat restaurants door Europese regelgeving nu ook verplicht worden informatie over allergenen te vermelden. In de berichtgeving zag ik gisteren al een restauranteigenaar heel voorspelbaar klagen over alle ‘rompslomp’ nu de menukaarten moeten worden gewijzigd met voor het contrast een collega die blijmoedig meldde dat ie al jaren een paar glutenvrije gerechten serveert en geen problemen zag. Jammer is wel dat dwarsliggende restaurants een ontsnappingsroute wordt geboden. Ze kunnen volstaan met een vermelding op de menukaart dat er in hun producten allergenen kunnen voorkomen.
Maar goed, in zulke gevallen schud ik het stof van mijn voeten en zoek ik een andere eettent op, want een gezonde trek heb ik altijd!