Als van selectieve verontwaardiging een exportproduct zou kunnen worden gemaakt, was Nederland in een klap wereldmarktleider. Want we kunnen er wat van, zo langzamerhand. De dubbele moraal waarmee we anderen langs de meetlat leggen neemt dan ook steeds verheugender vormen aan.
Neem bijvoorbeeld de topsalarissen, altijd goed voor een nummertje armpjesdrukken. Zo vormde de actie voor de Filippijnen voor een aantal lieden een perfecte aanleiding op de sociale media de salarissen in de ‘hulpindustrie’ aan de kaak te stellen om er in een adem aan toe te voegen dat ‘ze van mij geen cent krijgen’. Applaus alom. Tegelijkertijd zitten we weekend in, weekend uit een stelletje onduidelijk heen en weer rennende voetballers aan te moedigen, voetballers die in een paar kwartier een veelvoud verdienen van wat bij de goede doelen gebruikelijk is. Moet kunnen, toch?
Nog een voorbeeld is het dierenleed dat we geregeld krijgen voorgeschoteld. Foto’s van zielige dieren uit de bio-industrie, altijd prijs. De commentaren zijn dan ook niet mals. En terecht. We zijn zelfs niet te beroerd de daders met de dood te bedreigen, aan onze dierenliefde hoeft niet getwijfeld te worden. Maar tegelijkertijd heeft onze verontwaardiging een hypocriet kantje. Want biologische producten zijn overal verkrijgbaar. Helaas, daar lopen we in de super toch maar aan voorbij, want die prijzen zijn echt niet normaal: ik ben toch niet gek? En dus gooien we maar weer een kiloknaller in de winkelkar, samen met drie plofkippen.
Ook op energiegebied is het schijnheiligheid troef. Nee zeg, kernenergie kan echt niet. En van een kolencentrale moeten we ook niets hebben. Windenergie dan? Hou toch op, wie wil er nu zo’n lelijke molen in de achtertuin? Aan de andere kant prakkiseren we er niet over eens wat minder energie te verbruiken. Sterker nog, al onze stopcontacten hangen zo langzamerhand vol met allerlei ‘onmisbare’ apparatuur, tot aan fiets en auto toe.
Laatste voorbeeld. Europa, een begrip dat zo langzamerhand synoniem is aan onvrede. We willen ‘minder Europa’, wat dat dan ook maar mag betekenen. Om dat te bereiken moet er maar eens een referendum komen. Zullen we die politici wel eens laten weten hoe deskundig wij zijn op politiek gebied.
Want deskundig, dat zijn we. Met ons vergeleken was Leonardo da Vinci, tot voor kort de enige ‘Homo Universalis’, een stumper. De toekomst is dan ook van goud, voor minder gaan we niet.
Zou het zo gaan? Ik heb mijn twijfels. Want in werkelijkheid zakt de westerse ‘beschaving’ op wereldschaal in rap tempo af, lijstjes genoeg om die bewering te staven. Waar we op uit zullen komen blijft dan ook een open vraag, al heb ik wel een donkerbruin vermoeden in een land waar bibliotheken worden gesloten en boekenzaken jammerlijk failliet gaan:
Tot ziens in de steentijd, om elkaar daar natuurvriendelijk de hersens in te kunnen slaan, en na afloop gezamenlijk biologisch te eten. Kanniewachte!