Mocht iemand het bestaan nog eens terug te denken aan de laatstgespeelde Nederland-Turkije, dan zal het vast niet zijn vanwege het hoge speelpeil. Ook zijn er geen noemenswaardige rellen geweest, of bijvoorbeeld supporters die een banaan op het veld hebben gegooid. Nee, eigenlijk is er niets noemenswaardigs aan die hele match.
Mocht er toch iets zijn blijven hangen, dan is het hoogstens het beeld van een aanvoerder die na het maken van een doelpunt plotseling het veld over kachelt met een dikke zwangerbuik en een duim triomfantelijk in de mond. We moesten het immers allemaal weten: Yolanthe is zwanger! En een beetje voetballer beeldt dat dan uit. Daar is van tevoren zwaar over nagedacht, waarschijnlijk meer dan over de wedstrijd zelf.
Is Wesley Sneijder daarmee een uitzondering? Helaas niet. Neem eergisteren Martínez in de wedstrijd tussen Porto en Bayern. Eerst houdt de man, geknield en wel, een privé-kerkdienst om daarna met twee (!) duimen in de mond weg te lopen. Je mag er wel een handboek bij hebben om het nog te kunnen volgen. En zo stikt het van die ingestudeerde juichmomenten. Er wordt naar de hemel gewezen, want een beetje voetballer heeft daarboven wel een overleden dierbare. En verder zijn daar nog Het Rare Dansje, Het Denkbeeldig Schoenenpoetsen en de Prozaïsche Boodschappen Op Het Ondershirt.
Wat zou je er trouwens van vinden als je op een feestje een jarige wilt feliciteren en dat die dan wegrent om te voorkomen dat je z’n hand schudt? Gebeurt op het voetbalveld. Hard wegrennen, medespelers erachteraan. Het absolute dieptepunt vind ik spelers die naar een televisiecamera spurten om daar hun feestje met de kijker te delen. Zo worden niet alleen medespelers genegeerd, ook de toegestroomde en betalende supportersschare wordt op deze manier compleet voor joker gezet.
Gelukkig zijn er nog genoeg spelers die weten dat het zo niet hoeft. Schoolvoorbeeld voor mij is Gerald Sibon. Hij mocht dan op het eerste oog wat onhandig overkomen, en een groot spreker was hij evenmin, maar met een bal in de buurt bleek dat Sibon een begenadigd voetballer was met een inzicht waar de meeste spelers een puntje aan kunnen zuigen. En dan dat juichen. Als ie een doelpunt had gemaakt, bracht hij dat hoekige lijf tot stilstand, richtte zich tot het publiek met de armen omhoog en een brede grijns op z’n kop. Daarna gaf hij zijn medespelers de gelegenheid hem geluk te wensen, hij bedankte degene die de pass verzond en over tot de orde van de wedstrijd.
Zo doe je dat, meneer Wesley Sneijder, die trouwens, zo bleek later, helemaal niet had gescoord omdat Huntelaar de bal met een subtiele beweging van richting veranderde. Nu zitten voetbalvrouwen vaak alleen thuis. Ik hoop dan ook voor ons aller Wesley dat ie in ieder geval dat kind zelf heeft gemaakt.