Vervalsingen zijn zo oud als de kunst zelf. Wie een beetje creatief is met kwast en penseel hoeft niet meteen te rekenen op een dikbelegde boterham. Niet met eigen werk. Besluit je echter het werk van een of andere beroemdheid na te kliederen, haal je zomaar tonnen binnen. Tja, dan is de keus in sommige gevallen niet moeilijk. En, als je je werk goed hebt gedaan, kan het zelfs zijn dat je op jouw beurt bijna net zo bekend wordt als degene die je hebt vervalst. Niet als kunstenaar, maar als vervalser. Wie kent Han van Meegeren niet? Bij veilinghuis Christie’s werd voor een van zijn vervalsingen maar liefst € 280000 neergelegd. Er zijn dagen waarop ik minder te besteden heb, neem dat maar van me aan.
Het aantal vervalsingen in de kunsthandel begint inmiddels de spuigaten uit te lopen. En waar vervalst wordt, zijn slachtoffers. Wat erg vervelend is. Bovendien bezorgt deze problematiek de kunstwereld een slechte naam. Daarom is heeft Dr. Fuentes, hoofd collectiebeheer van het Louvre in Parijs, een plan gepresenteerd om vervalsingen gemakkelijker te kunnen traceren. Want dat is natuurlijk de kern van het probleem. Zelfs beroemde kenners hebben moeite de kwalitatief goede vervalsingen te onderscheiden van het originele werk. Dr. Fuentes heeft daarom zijn restaurateurs opdracht gegeven subtiele wijzigingen aan te brengen in de schilderijen, te beginnen met de Mona Lisa. Vervalsers zijn nu eenmaal geneigd uiterst precies te kopiëren, zo stelt deze voormalige sportarts, een eigenschap die hen nu noodlottig zal worden, want elke kenner zal nu meteen doorhebben of er sprake is van vervalsing of juist niet. Het resultaat is, alweer volgens dr. Fuentes, boven verwachting: 'Je ziet geen enkel verschil!'
Je kunt je niet voorstellen dat zoiets kan? Nou, dan zal ik je uit de droom helpen. Want in de digitale boekenwereld gaan we dit beleven. Er wordt namelijk hard gewerkt aan een nieuw type beveiliging. Daarbij wordt de tekst op subtiele wijze veranderd. Zo sneaky (Oordeel zelf!) dat je er niks van merkt. Drie keer raden waar ze op deze geniale gedachte (Bliksemflitz? Aha!) zijn gekomen. Precies, Herr Kameraad! In Duitsland. Duitse boekhandels, de universiteit van Darmstadt en het Fraunhofer-instituut voor computerbeveiliging hebben dit helemaal zelf uitgedacht. Met dank natürlich aan Dr. Fuentes. De nieuwe methode wordt SiDim genoemd, ‘Sichere Dokumente durch individuelle Markierung’. Oftewel, tijd om de bunkers bij de Afsluitdijk te bemannen, want dit klinkt toch behoorlijk onheilspellend, zeker in het Duits.
De eerste vraag is natuurlijk of schrijvers wel akkoord zijn met ‘subtiele’ wijzigingen in hun werk. Mag je zomaar woorden heen en weer kruien in een tekst of leestekens elders inmetselen? Heb je daar geen toestemming voor nodig van de auteur?
De tweede vraag die bij me opkomt: moeten digitale boeken überhaupt beveiligd worden? Waar is dat goed voor? Als ik een beveiligd boek koop, sloop ik die beveiliging er eerst af. Fluitje van een cent. Pas daarna is het boek van mij. Voor m’n gevoel dan. Om jullie die moeite te besparen, zit er geen Individuelle Markierung op mijn boeken. Heb je trouwens ‘De ladder’ al aangeschaft? Mooi voor op vakantie. Gaat zo mee in je reader. Als het moet naar Duitsland…
(Tot september zitten Koos & Froon gezellig in de tuin om zelf ook eens een paar boeken te lezen, dus tot die tijd is deze site blogvrij!)