Blogs

Vandaag het laatste deel in een miniserie over de tijd van de Koude Oorlog. Ging het de vorige keer over het passeren van het IJzeren Gordijn, vandaag een blog over het leven in de DDR.

Tijdens een grote oefening op de Lüneburger Heide mochten we zomaar op kosten van de staat op schoolreisje. Naar het IJzeren Gordijn nog wel.

(Dit is een vervolg op mijn vorige blog)

En dan blijkt er toch nog een oplossing te zijn voor het broeikaseffect te zijn. Is dat niet geweldig? Ik heb het natuurlijk over de Koude Oorlog.

Ik zit in de trein. Het landschap verschiet, om mij heen wordt gezwegen. Toch is dit geen stiltecoupé. Zwijgend turen mijn medereizigers naar hun mobieltjes. Ouderwets, mobieltjes. Net als ikzelf.

‘In een modern regeringssysteem kent het principe van de staatsveiligheid geen grenzen, dus moet degene die erover gaat er alles aan doen om een vrijwel onbelemmerde macht te krijgen.’

In het programma NTR Academie mochten we onlangs aan de hand van een nanoprofessor iets vernemen over de nabije toekomst. Want die is glorieus, als we deze stralende meneer mogen geloven.

Deselden dy’t hjoeddei al pinebúk krije fan in u mei in kapke mear of minder moatte hast wol in hertfersakking krije by it lêzen fan in stikje Frysk út 1938, wie myn earste gedachte by it trochnimm

Sinds Piet Paulusma zich met zijn voorspelling voor deze winter ontpopte als regelrechte oom van RTL-medium Char, mogen we de komende tijd lekker op het terras juichen voor Sven en Irene.

Als van selectieve verontwaardiging een exportproduct zou kunnen worden gemaakt, was Nederland in een klap wereldmarktleider. Want we kunnen er wat van, zo langzamerhand.