Nee, geen quote van Geertje Wilders, maar het televisieprogramma. Het ging deze week over dyslexie, of beter gezegd, hoe je als student in no-time en zelfs zonder onderzoek een dyslexieverklaring kunt bietsen, zodat je meer tijd krijgt voor je tentamens en nog een paar leuke voordeeltjes.
Ik heb het geprobeerd, maar het lukte me maar niet heel verbaasd naar het programma te kijken. Want hoe gaat dat met een probleem? Daar moet iets aan gedaan worden, dus volgt er in de kortste keren een wildgroei aan bureautjes die de ultieme oplossing bieden. Met dyslexie is het net zo gegaan en, naar nu blijkt, er is weinig veranderd. Zelf heb ik mijn kilometers wel gemaakt in het basisonderwijs, waarvan vele jaren als leerkracht groep 8 met aantekening leesspecialist.
Laat ik vooropstellen dat dyslexie gewoon bestaat. Ongeveer zes op de honderd leerlingen hebben er last van. Het lezen lukt niet, spellen is een bezoeking. Een gerichte aanpak is dan de remedie, wat niet wil zeggen dat alles maar op te lossen is. Na een aanloopfase is de herkenning van dyslectische symptomen in het basisonderwijs inmiddels behoorlijk op orde. Dat betekent dat kinderen die echt dyslectisch zijn er meestal wel worden uit gepikt. En nee, dat gaat niet op de manier die in Rambam te zien was, integendeel. Wel heb ik me geregeld verbaasd over de matige kwaliteit van behandelende bureaus. Kinderen met een verklaring moesten (moeten?) wekelijks naar Leeuwarden of Groningen (op school behandelen mocht niet), misten een complete middag, en kwamen terug met wat oefeningen die lang niet altijd effectief waren.
En dan de ouders, of specifieker, de ouders van kinderen met vermeende dyslexie. Want niet zo goed kunnen lezen, dat moet toch wel dyslexie zijn? Gelukkig voor die groep is daar het Voortgezet Onderwijs. Want dan kwamen ze terug, die ouders. Hoe vaak heb ik ze niet over de vloer gehad met de vraag hoe het in hemelsnaam mogelijk was dat we de dyslecticus in zoon- of dochterlief zo stelselmatig hadden gemist, terwijl dat op de ‘nieuwe school’ binnen tien luttele minuutjes was vastgesteld?
Zo gaat het dus nog steeds, als ik de onderzoekers van Rambam mag geloven. Inderdaad, dyslexie is een hardnekkige kwaal die zich niet eenvoudig laat bestrijden, iets wat helaas ook geldt voor het circus eromheen.
(Dit is een bewerking van mijn reactie, gisteren in de Volkskrant. Dit vanwege de beschikbare ruimte)