Quist

‘De duvel mei my helje,’ seit Julius Quist, learaar Dúts oan in Gymnasium yn Ljouwert, tsjin syn rektor wannear’t dy him foarstelt om wat betider mei pensjoen te gean.

It is in útspraak mei gefolgen. Sa gau as er beslút om it adfys dochs mar op te folgjen en ûnderweis nei skoalle ta net útsjocht by it oerstekken, wurdt er oanriden. Fysyk rekket er yn in koma, mar syn geast slagget it om oerein te kommen en de oerstek ôf te meitsjen. Oare kant strjitte wennet ommers in frou dy’t er út it rút fan syn lokaal wei withoefaak seach.

Wat folget is in Faustiaanse reis dy’t him fan Ljouwert nei Harns ta fiert. Oeral ûnderweis, oft it no yn Weidum, Jorwert, Baard, Winsum, Tsjom of Hitsum is, wurdt er konfronteard mei syn ferline, al is it Quist net altyd dúdlik wat de wûnderlike figueren dy’t er tsjinkomt presys fan him wolle...

Beskikberens (Liever de Nederlandstalige versie? Zie elders in deze bibliografie)

Quist

Preview

Krekt wol er op har ta rinne, wannear’t de doar nei it foarhûs iepenswaait. De man dy’t ferskynt bestjert it, lykas Quist sels.
‘Wat moat dat?’
In stim dêr’t it wantrouwen fanôf dript, ek de stim fan ien dy’t net wend is oan tsjinspraak. Behelperich, as in betrape bern, wiist Quist nei it doel fan syn kommen.
‘Ik kom foar de rolstoel,’ seit er, de rêch rjochtsjend.
De boer rekt de stilte om him op te laden.
‘Toe mar, de rólstoel,’ sneart er. ‘En wat noch mear, as ik freegje mei?’
Op it ritme fan dy lêste wurden komt er op Quist ta, mar dy is net fan doel om te wiken of sels mar it lytste stapke tebek te dwaan. Flak foar syn noas komt de man ta stilstân. In kâld gesicht, strakke kaakline, griis by de sliepen, klaaid yn in pak dat him net stiet, mei in flodderige strik. Ynienen wurdt Quist him derfan bewust hoe’t er der sels útsjen moat: in suzjet dat him net skeard hat, op Frânse skuon, skûljend yn in te grutte legerjas, in ferreinde swalker sa’t je dy yn dizze biotoop net gau tsjinkomme sille.
De rêst bewarje, dêr komt it no op del. Mar dat falt net ta, sjoen de lilkens dy’t syn bloed brûzje lit. Wat mient dizze keardel wol net? Dat er ien of oare snotnoas is?
‘Neat, menear. Ik kom allinnich foar de rolstoel,’ twingt er him de steile wei nei de rede op.
‘Dat hast al sein, maat. As dy fan dy is, hoe komt dat ding hjir dan? Dat freegje wy ús nammentlik de hiele tiid al ôf.’
‘Hat Fleur dat net sein?’ negeart Quist de man syn dookjen.
‘Fléúr?’
‘Ja, Rintske har dochter.’
‘Rintske Fatáál? Wolst my dochs net wiismeitsje datst har kenst? Watfoar fiislak bisto eins, mantsje?’