It liet fan de ibis (2006)

Obi Okere is in Nigeriaanse keunstner dy’t op útnûging fan galeryhâldster Anne Hartogh nei Nederlân ta komt om hjir op in werf te wurkjen oan in grutte tentoanstelling. Al gau rekket er befreone mei Eva Leijn, in famke mei it syndroom fan Down dat yn ’e buert fan de werf wennet. Okere syn oanwêzigens ropt net allinnich ynstimming op, mar ek wjerstân, hielendal wannear’t Eva op mysterieuze wize ferdrinkt.

It liet fan de ibis lit him lêze as in spannende roman, mar ek as kroanyk fan in stêd oan ’e ein fan de tweintichste iuw dêr’t hoop, leafde en eigenbelang ynelkoar betize reitsje. Tagelyk is it in lyrise fertelling oer in keunster dy’t besiket om te oerlibjen yn twa wrâlden. Wat spile him ôf yn it suden fan Nigearia, dêr’t er grutbrocht waard tsjin in dekôr fan oaljewinning, byleauwe en de striid om macht en jild?

Resinsjes

Leeuwarder Courant: ‘Dit is sûnder mis in wichtige, aktuele roman, dy’t gjin tel ferfeelt: in Fryske stedskronyk, mar ek in somber byld fan it hjoeddeistige West-Europa’

World Literature Today: ‘For Tiemersma in this novel emerges as an ambitious writer who is not content to repeat the formula for past success.

Beskikberens

It liet fan de ibis

Preview

Oan ’e ein fan it Noard sloech er linksôf, bedarre by in supermerk dêr’t blykber wat te fieren wie. In klown wonk optein nei passanten en dielde weardebonnen út. Okere hie sin oan wat, naam sa’n oranje papierke oan en rûn nei binnen ta. Slingers en flachjes ferkundigen tegearre mei it toatelige personiel grutte bliidskip. Okere sleat oan by in rychje feestgongers en woe, nei’t er in skoft wachte hie, in kadootsje mei ûnbekende ynhâld yn ûntfangst nimme.
‘Dat kan niet,’ sei in famke, oerskeakeljend op it Nederlâns, want dat snappe swarten grif in stik better. ‘U moet eerst iets kopen!’
Okere skodholle, hy hie blykber net foar ’t ferstân wat de bedoeling wie.
‘Desnoods het kassakoopje!’
Fuortdaalks knope Okere it fleurige wurd yn ’e earen.
‘Kássakoepzje?’
It famke gestikulearre, de feestlike útstrieling tebroazele en se skeakele oer op de yndianetaal út de strips fan har broerke.
‘Eerst kopen, dán kado, NIET EERDER!’
‘Ugh!’ nokkere de klown by de kofje-automaat wei. Freegjend seach Okere fan de ien nei de oar.
Der ûntstie in rige, it famke doarde der fierder net op oan te stean. Suchtsjend treau se Okere it feestpakket yn ’e hannen, pripte de bon op in izeren pin en smarde in pûn freonlikens op har gesicht foar de folgjende klant, dy’t, merkber nitelich om de gong fan saken, syn ûnfrede dielde mei safolle mooglik oare feestfierders.
‘En no fine wy it noch frjemd ek dat al dy bûtenlanners hjirhinne komme, sy krije altyd alles wylst wy ús oan ’e regels hâlde moatte,’ grynde er.
Okere makke hastich gebrûk fan syn beheinde wurdskat, rûn nei bûten ta sûnder fierder wat te keapjen en socht de stoeprâne om it geskink út te pakken en as it heal koe op te iten. Boppedat diene syn fuotten sear, in bytsje rêst koe gjin kwea. In puzeltsje mei skoletters toande de namme fan it golle famyljebedriuw; in lolly en in pûdsje sjips makken it kado oan it minskdom kompleet. De klown bestudearre syn dwaan, lake syn reade laits, loek ûntskuldigjend oan ’e skouders, sette de te hite kofje yn it kezyn en sprinte op in folgjend slachtoffer ta. Genietsjend iet Okere de sjips op om dan de lolly mei it puzeltsje yn de rêchtas te triuwen.